“دریا بامریند” (Diana Baumrind)، روانشناس توسعه‌ای آمریکایی، در دهه 1960 به مطالعه رفتار والدین و تأثیر آن بر رشد کودکان پرداخت. او با انجام مشاهدات و تحقیقات دقیق، توانست سبک‌های مختلف فرزندپروری را شناسایی و طبقه‌بندی کند. تحقیقات “بامریند” بر پایه تحلیل‌های کیفی و کمی بوده و او با استفاده از مصاحبه‌ها و پرسشنامه‌ها، داده‌های گسترده‌ای را جمع‌آوری کرد.

“بامریند” معتقد بود که سبک‌های فرزندپروری می‌توانند تأثیر عمیقی بر شخصیت، رفتار و موفقیت تحصیلی کودکان داشته باشند. او سه سبک اصلی فرزندپروری را معرفی کرد که بعدها یکی از آن‌ها به سبک چهارم اضافه شد:

1. فرزندپروری مقتدرانه (Authoritative):

   • ویژگی‌ها: ترکیبی از حمایت عاطفی بالا و قوانین مشخص.
   • نتایج: کودکان این سبک معمولاً خودکارآمد، مسئول و با اعتماد به نفس هستند.

2. فرزندپروری مستبدانه (Authoritarian):

   • ویژگی‌ها: تمرکز بر کنترل و انضباط سخت، کمبود حمایت عاطفی.
   • نتایج: کودکان ممکن است تطیعکار باشند اما ممکن است کمبود اعتماد به نفس و خلاقیت داشته باشند.

3. فرزندپروری راحت (Permissive):

   • ویژگی‌ها: حمایت عاطفی بالا ولی قوانین و حدود مشخص کم یا ندارد.
   • نتایج: کودکان ممکن است خلاق و مستقل باشند اما ممکن است در مدیریت خود و رعایت قوانین مشکل داشته باشند.

4. فرزندپروری غفلت‌آمیز (Neglectful/Uninvolved):

   • ویژگی‌ها: کمبود هم حمایت عاطفی و هم قوانین مشخص.
   • نتایج: کودکان ممکن است مشکلات رفتاری، تحصیلی و عاطفی داشته باشند.