استانداردهای کوچینگ فنی حرفه ای

کوچینگ (Coaching) در مفهوم امروزی آن، از دهه 1980 میلادی توسط “توماس لئونارد” در آمریکا معرفی شد. او در سال 1995 فدراسیون بین‌المللی کوچینگ (ICF) را بنیان‌گذاری کرد. هدف اصلی ICF ایجاد انسجام و استانداردسازی حرفه کوچینگ و گسترش عضویت کوچ‌ها در این نهاد بود. این فدراسیون برنامه‌ای استاندارد برای اعتبارسنجی برنامه‌های آموزشی تعریف کرد تا اطمینان حاصل شود که کوچ‌ها آموزش‌های ساختارمند و اصولی دریافت می‌کنند. امروزه کوچینگ به عنوان یک حرفه معتبر و جهانی شناخته می‌شود و بیش از 50 هزار کوچ از 143 کشور عضو ICF هستند که این امر نشان‌دهنده رشد و اهمیت این حرفه در سراسر دنیا است.

در ایران نیز طی یک دهه گذشته، کوچینگ به شکل جدی‌تری مورد توجه قرار گرفته است. افراد، سازمان‌ها و کسب‌وکارهای مختلف تمایل بیشتری به یادگیری و استفاده از این مهارت ارزشمند پیدا کرده‌اند. این افزایش تقاضا برای آموزش و خدمات کوچینگ باعث جذب افراد و مؤسسات متعددی به این صنعت نوین و جهانی شده است.

با این حال، همواره خطر حضور افراد و مؤسسات فاقد صلاحیت وجود دارد که ممکن است خدماتی ضعیف و غیر استاندارد ارائه دهند. یکی از دغدغه‌های همیشگی فعالان پیشکسوت و معتبر در حوزه کوچینگ، اطمینان از پاسخ‌گویی به این تقاضای رو به رشد با ارائه خدمات با کیفیت و اصیل است. تحقق این هدف، نه تنها به گسترش فرهنگ کوچینگ در جامعه کمک می‌کند، بلکه به‌عنوان یک مبلغ ارزشمند برای اعتبار و رشد این حرفه در ایران عمل می‌کند.

“تری لوین” بنیانگذار کوچینگ جامع و نویسنده کتاب «کوچینگ برای یک زندگی فوق‌العاده» می‌گوید:

«صنعت کوچینگ در یک روند رو به رشد قرار دارد اما هم‌زمان هزاران فرد نامناسب را جذب خود ساخته است… هنگامی که کوچ‌های تعلیم دیده در دوره‌های آموزشی ضعیف این صنعت را ترک می‌کنند، مسیر برای افراد جدیدی که موفق به فراگیری مهارت عالی کوچینگ از طریق برنامه‌های آموزشی با کیفیت شده‌اند، باز می‌شود».   

این دیدگاه، همراه با قوانین و اصول ICF، بر اهمیت بالای استانداردسازی حرفه کوچینگ تأکید می‌کند. این موضوع نه تنها برای تضمین کیفیت در ارائه خدمات کوچینگ بلکه برای هدایت بهتر تقاضا و عرضه در این صنعت حیاتی است.