طرز فکر رشد چیست؟

از نقطه نظر طرز فکر ماهیت فرآیند کوچینگ منطبق بر طرز فکر رشد است. عموماً افراد برای اجرای راه کارهایی که در جلسات کوچینگ به آن می رسند با چالش مواجه می شوند. گذراندن چالش نیازمند باقی ماندن در مسیر است. در کوچینگ فرد اقدام کننده خود مراجع است و نیاز است ارزیابی واقع بینانه ای از خود و مسأله اش داشته باشد و برای رسیدن به شرایط مطلوب زمان واقعی در نظر بگیرد تا از ادامه مسیر دلسرد نشود. به همین این دلیل در جلسات کوچینگ در مورد زمان مورد نیاز برای دستیابی به شرایط مطلوب با مراجع گفتگو می شود.

افرادی که دارای طرز فکر رشد هستند موضوع زمان را برای رسیدن به اهداف خود در نظر می گیرند و می دانند تغییر یک ویژگی در آنها در یک شب و آنی اتفاق نمی افتد. بنابراین با توجه به آنچه عنوان شد یک مساله مهم و تأثیر گذار در جلسات کوچینگ این است که فرد از طرز فکر خودش مطلع باشد و اگر دارای طرز فکر ثابت است آن را به طرز فکر رشد تغییر دهد. زیرا در طرز فکر ثابت افراد این باور را دارند که یا یک ویژگی را دارند و می توانند به کمک آن موفق شوند و یا آن را ندارند و امکان تغییر نیز وجود ندارد پس اگر در برخورد با مسائل شکست بخورند، موضوع تخصیص زمان و تلاش برای تقویت مهارتها و ویژگی هایشان منتفی می شود.

جلسات کوچینگ به منظور رسیدن فرد به حال خوب، موفق شدن و یا هر تغییری که مد نظر اوست برگزار می شود. مراجع کننده با کمک پرسشگری کوچ به باور و دیدگاهی که عامل بازدارنده او در رسیدن به زندگی مطلوبش شده پی برده و برای تغییر آن اقدام و تلاش می کند. داشتن طرز فکر رشد، بر خلاف طرز فکر ثابت به ماندن مراجع در مسیر رسیدن به خواسته اش کمک زیادی خواهد کرد. در جلسات کوچینگ، کوچ به مراجع برای رفع مسأله اش راه کار نمیدهد اما میتواند با پرسشگری خود به فردی که دارای طرز فکر ثابت است کمک کند تا ابتدا نوع طرز فکرش خود را ببیند و سپس به سمت تغییر آن به طرز فکر رشد برود تا بتواند به خواسته مطلوبش برسد. زمانی که مراجع به این امر واقف باشد که یک طرز فکر، باور یا نگرش که بر روند زندگی او تأثیر گذاشته در گذر زمان اصلاح می شود، در مواجه با مشکلات و چالشها خودش و توانمندی خود را زیر سوال نمی برد و در ادامه دادن صبر بیشتری نشان می دهد.

مفهوم طرز فکر براساس تعریف دوک در تجربه “تیموتی گالوی” مربی سرشناس ورزش تنیس که موضوع مربیگری و کوچینگ را مطرح کرد نیز مشاهده می شود. گالوی عنوان می کند: زمانی که شاگردی برای یادگیری بیشتر به مربی خود مراجعه می کند بایدها و نبایدهایی از مربی خود می شنود و برای اصلاح یا تقویت حرکت مورد نظر بر اساس آنها پیش می رود؛ بنابراین صحیح یا غلط انجام دادن و به دنبال آن قضاوت گری شاگرد و خوب یا بد بودن شاگرد اتفاق می افتد.

گالوی با بررسی رفتار شاگردانش به این نتیجه رسید؛ زمانی که مربی نحوه انجام حرکت مانند نحوه دست گرفتن راکت، نحوه ضربه زدن به توپ و یا شرایط قرار گرفتن بدن آنها را به شاگرد می گوید، در ذهن شاگرد گفتگویی شکل می گیرد. گویی دو نفر در ذهن او حضور دارند. اولی شاگرد را پس از انجام حرکت، قضاوت می کند و خوب یا بد بودن شاگرد به دنبال آن مطرح می شود. دومی که خود واقعی شاگرد است، شاگرد را به عملی کردن تصمیمی که در آن لحظه گرفته ترغیب می کند و در آن لحظه بازیکن بهترین حرکتی که از خود می تواند نشان دهد را اجرا می کند. اولی مصداق طرز فکر ثابت و دومی مصداق طرز فکر رشد است.