کوچینگ سازمانی چیست؟

کوچ درون سازمانی کیست؟

در سازمانهای پیشرفته و خلاق، نقش کوچ درون سازمانی بسیار حیاتی و اساسی است. این سِمت در چارت سازمانی، در بخش توسعه منابع انسانی قرار می‌گیرد، این موضوع به این دلیل است که کوچینگ به عنوان یک ابزار قدرتمند در توسعه افراد و ترقی آنها در محیط کار شناخته می‌شود.

کوچ درون سازمانی به عنوان یک فرد متخصص و مجرب در حوزه کوچینگ انتخاب می‌شود. او دارای مدرک‌ها و تجربیات معتبری در زمینه کوچینگ است و توانایی اجرای جلسات کوچینگ در داخل سازمان را دارد. نقطه قوت او در اعتماد و امانتداری کلام همکاران است، وی باید به عنوان یک مشاور و یارِِ قابل اعتماد برای اعضای سازمان شناخته شود.

کوچ درون سازمانی باید دارای مهارت‌های فراوان در مدیریت خود باشد و از قضاوت همکاران یا تحت تأثیر قرار دادن نظرات شخصی در جلسات کوچینگ خودداری کند. او باید محیطی آزاد و پویا برای اعضای سازمان ایجاد کند تا بتوانند به آزادی اندیشه و خلاقیت در مسائل مرتبط با توسعه شخصی خود بپردازند.

مدیر در جایگاه کوچِ سازمانی

در دنیای مدیریت و رهبری امروزه، تنها داشتن دانش تخصصی و مهارت‌های مدیریتی به تنهایی کافی نیست. کوچینگ به مدیران سنتی این قدرت را می‌دهد که از رویه‌های خشک و دستوری خارج شده و با یک دیدگاه مثبت و تمرکز بر حل مشکل، به مسائل و مشکلات واحد کاری نگاه کنند. تکنیک کوچینگ، سازمان را به سمت جلب تعامل کارکنان سوق می‌دهد و به جای کنترل آنها، مدیران را به تعامل فعال و افزایش انگیزه کارکنان ترغیب می‌کند.

نقش مدیر، برنامه‌ریزی و اداره واحد کاری در سازمانهاست که امری بسیار ضروریست، به ویژه اگر آرمان‌ها و هدف‌های سازمانی به دستاوردهای مثبت و افزایش درآمد تمرکز کنند. اما یک اصل اساسی در مدیریت مدرن این است که تنها داشتن دانش تخصصی و مهارت‌های فنی کافی نیست. در واقع، توانایی‌های نرم مدیران نیز اهمیت چشمگیری پیدا کرده است.

مهم‌ترین وظیفه مدیر در این راستا این است که به توسعه و رشد کارمندان و تیم کاری تسلط داشته باشد. از جایگاه مدیران انتظار می‌رود که به جای تمرکز بر تنبیه و پاداش، از روش‌های مدرن مانند کوچینگ استفاده کنند تا کارمندان را در بهبود عملکردشان یاری کنند.

مدیران آموزش دیده در هنگام مواجهه با مشکلات، نه تنها بادقت به صحبت‌های کارمندان گوش می‌دهند، بلکه از قضاوت کردن خودداری می‌کنند. آنها سوالاتی می‌پرسند که به حل مشکل کمک می کند و بازخوردی ارائه می‌دهند که کارمندان را با انگیزه و توانمندی به سمت حل مشکل سوق می‌دهد. اینها همه تنها بخش کوچکی از ویژگی های یک مدیر است که ناخود آگاه در رفتار و گفتار او به وضوح دیده می شود.

مدیر کوچینگی به توسعه فردی و توام با توانمندسازی کارکنان تمرکز دارد، در حالی که مدیر سنتی بیشتر بر روی کنترل و اجرای دستورات تمرکز می کند. در سازمان‌های مدرن، استفاده از مهارت‌های کوچینگی به منظور بهبود رهبری و افزایش عملکرد سازمانی به عنوان یک رویکرد مؤثر، واجب محسوب می‌شود.