دلایل ارجاع کوچی چیست؟

هستۀ اصلی صلاحیت­ها و منشور اخلاقی ICF، هر دو شامل دستورهایی است که در مواقع لزوم ارجاع به دیگر متخصصین حوزۀ سلامت روان صورت گیرد. به علاوه تحقیقات نشان می­دهد که دخالت زودهنگام در طی روند ارجاع، مسلما می­تواند پیامدهای آسیب­ زننده به سلامت ذهن مراجع برساند.

تایید مسئولیت اخلاقی کوچ:

وقتی مسئله­ایی از مراجع مطرح می شود که خارج از سطح مهارت­ها یا حوزۀ خدمات کوچ است، به مسئولیت­های اخلاقی کوچ برای کمک به مراجع در تشخیص و دسترسی به دیگر منابع حوزۀ سلامت روان مربوط می ­شود.ICF طرح کلی را برای این مسئولیت در هستۀ اصلی صلاحیت­ها و قوانین اخلاق به عنوان سنجش معیار، مطرح کرده است.

در صلاحیت های ICF، از کوچ ­ها خواسته شده تا نشان دهند که برای تایید شایستگی­شان، به اخلاقیات و استانداردهای کوچینگ در همۀ شرایط توجه دارند. این موضوع بصورت آشکار برتری کوچینگ را به دیگر متخصصین مددیار نشان می دهد.

• در بخش 3.18: با دقت توضیح می­دهد و تلاش دارد که اطمینان حاصل کند که از پیش یا در جلسۀ نخست، برای مراجع کوچینگ و مددجو، ذات کوچینگ، خاصیت و محدودیت­های محرمانگی، تنظیم موارد مالی و دیگر شرایط توافق­نامه تفهیم شود.
• در بخش 3.23: مراجع یا مددجو در ایجاد یک فرصت تشویق شود، که اگر کوچ باور دارد در شرایط لازم مراجع یا مددجو باید منابع دیگری را در خدمت بگیرد، به او پیشنهاد دهد که خدمات دیگر متخصصین را بررسی کند.

توقف در حوزۀ کوچینگ:

توافق­نامۀ کوچینگ یکی از منابع مهم برای کوچ و مراجع است. توافق­نامه باید صریحا حوزۀ کوچینگ را شرح دهد و خدماتی که کوچ به مراجعین خود پیشنهاد می­دهد، باید آشکارا در دستورالعمل توافق­نامۀ کوچینگ باشد. همچنین تفهیم اینکه چه چیزی در کنش و واکنش کوچینگ مورد نیاز است، ضروریست. به این موضوع در هستۀ دوم صلاحیت­های کوچینگ پرداخته شده است.

در ادامه مثالی واضح از شرایط حوزۀ کوچینگ آمده است:
کوچینگ درمان نیست، من روی مساله کار نمی­کنم یا گذشته را کاوش نمی­کنم. من قصدم پیشرفت و ترقی دادن تو است، فرض من بر این است که مراجعین سالم و کاملا اهل عمل هستند. ما به اینکه امروز کجا قرار داری نگاه می­کنیم، و من کمک می­کنم که موانع را برطرف کنی، به جلو پیش بروی، اهداف شخصی و حرفه­ای برای خودت تنظیم کنی و نسبت به خلق زندگی ایده ­آل خودت اقدام کنی. اگر به هر دلیلی احساس کردم دیگر خدمات حرفه ­ای درمان مورد نیاز است، از شما درخواست می­کنم که کمک مورد نیاز را دریافت کنید.

اختلال در انجام وظایف روزانه:

آسیب­ های مراجعتان را مشاهده کنید، آسیب­ها به یک تغییر در شرایط سلامت فردی برمی­گردد، مانند اختلال در انجام وظایف روزانه مانند خود مراقبتی؛ وقتی که مشکل در انجام وظایف هر روز (حرفه­ای، شخصی، یا اجتماعی) مانع ایجاد می­کند، شما باید مراجع را به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهید.

وظایف روزانه به یک محدودۀ وسیعی از فعالیت­های خود مراقبتی برمی­گردد، مانند احساس، آراستگی و تمیزی، شغل، کسب و کار، سرگرمی و فراغت. سلامت روان روی یک طیفی قرار دارد، پس مدت، تناوب و تکرار و شدت آسیب را در نظر داشته باشید، وقتی که مساله و آثارش در زندگی روزانه برای هفته­ها طول کشیده است، از یک متخصص سلامت روان کمک بگیرید.

عدم پیشرفت:

اگر مشکل، در روند پیشرفت مسیر کوچینگ مراجع اختلال ایجاد می­کند، و در مدت معقولی پیش­روی ایجاد نشود، می­توان نتیجه گرفت که مراجع یک مسالۀ اساسی دارد که ممکن است با درمان حل شود.

• ممکن است مراجع، خود را در فعالیت­های روزانه­اش موظف بداند، اما شاید هیچ پیشرفتی در روند مسیر کوچینگش دیده نشود، این به آن معنی است که مشکلات ذهنی مانع آن است.
• امکان دارد یک مسالۀ قدیمی که نیاز به درمان دارد در جلسات بصورت پیوسته بالا بیاید و مانع پیشرفت پروسه شود.
  
• آسیب زدن به خود ممکن است مانع تلاش­ها در جهت تغییر باشد، در این شرایط، ممکن است مراجع از یک متخصص سلامت روان که بتواند روی گذشته و مسائل عاطفی عمیق کار کند، بهره ببرد. اگر احساسات مانع پیش­روی مراجع در مسیرش باشد، دید مراجع نسبت به چشم­ انداز های رشدش در آینده بسته خواهد بود، که در این صورت ارجاع الزامی است.
• اگر مراجع به وقایع گذشته چسبیده است، نمی­تواند از آن عبور کند، پس به احتمال زیاد، درمان می­تواند کمک کننده باشد. چسبیدن به این معنا است که مراجع بصورت پیوسته حول مساله می­چرخد، و خود را یک قربانی می­داند و به تحمل آثار ناشی از روان­ زخمی ادامه می­دهد. به عنوان یک کوچ، شما می­توانید از مراجعتان بپرسید که این مساله از کجا می­آید ولی نباید بیش از حد روی آن بایستید. دلیل واکاوی، گشودن چیزی است که مراجع را متوقف کرده است. اگر که گفتن از گذشته برای پیشرفت مراجع کفایت کرد، شما می­توانید کوچینگ را ادامه دهید؛ اگر مساله به پروسۀ عمیق­تری نیاز داشت، شما باید ارجاع دهید.

مشاوره در حالت غیر قطعی:

اگر شما سوالی دارید، یا در اینکه چه چیزی قرار است رخ دهد مطمئن نیستید، شما می­توانید با منتور کوچینگ یا ناظر خود مشورت کنید، که تصمیم بگیرید مراجع خود را به درمان­گر ارجاع دهید یا نه. از کسی که عمیقا در این زمینه با تجربه است همفکری بگیرید. هم­چنین در این شرایط می­توانید با یک متخصص سلامت روان تماس بگیرید و رایزنی مختصری به صورت رایگان داشته باشید. شما باید لیستی از دیگر متخصصینی که می­توانند به شما کمک کنند به صورت یک فایل، به عنوان منبع برای مراجعین خود داشته باشید.

مسائل معمول که حتما باید به روان ­درمان­گر ارجاع دهید، شامل اضطراب، افسردگی، اختلال اشتها، اختلال استرس پس از حادثه، سوء مصرف مواد، اندیشۀ خودکشی، اختلال تفکر می­باشد.

بخش بعدی علائم مرتبط با مسائل سلامت روان را توصیف می­کند. از تجارب حرفه­ای، قضاوت و غریزه ­تان استفاده کنید، از هیچ­گونه نشانۀ نگران کننده در رفتار مراجعتان چشم ­پوشی نکنید.

کمک با ارجاع می­تواند تفاوت ایجاد کند

دخالت کردن به این معناست، زمانیکه مراجع نشانه­ هایی از آسیب سلامت روانش نمایان شود اقداماتی صورت گیرد. این مورد شامل دانستن این است که چه وقت، چطور و چه منابعی برای ادامه وجود دارد. مهم­ترین نکته برای یادآوری این است که ارجاع برای یک مسئلۀ روان­شناسی به بهتر شدن و بهبود سرعت می­بخشد.

تحقیقات نشان می­دهد:

• مشکل احتمالا برطرف نمی­شود مگر اینکه اقدامی صورت گیرد؛
• کمک ­رسانی به موقع و به اندازه، میزان بهبود را بیشتر می­کند؛
• ارجاع به موقع کیفیت زندگی فرد را افزایش می­دهد و حتی ممکن است زندگی­ هایی را نجات دهد؛
• ارجاع دیرهنگام روی هم رفته برابر است با وقفه در رشد فردی؛

نقش شما به عنوان یک کوچ (به عنوان یک مشاهده ­کنندۀ بیرونی) مهم­ترین نقش برای کمک به افراد است. عبارت اشتیاق به علاوۀ حمایت می­تواند فاکتور اصلی در کمک کردن به چالش­های فردی باشد. البته که بعضی از افراد مشتاق به دریافت کمک نیستند.

آموزش کمک­های اولیۀ سلامت در استرالیا که در دسترس جامعۀ جهانی قرار گرفته است و دارای پنج گام برنامۀ عملی است، به شرح زیر است:

1. رویکرد و تعیین کردن، همکاری با هر بحران
2. گوش دادن، و گفتگوی غیر قضاوتی
3. حمایت کردن و آگاهی بخشیدن
4. تشویق به کمک­های تخصصی مناسب
5. تشویق به دیگر حمایت­ها

چه زمانی ارجاع دهیم؟

از کجا بدانیم چه وقت مراجع را به منابع دیگر ارجاع دهیم. بخش های پیش رو دستورالعمل­ هایی را که دارای نشانه­ هایی برای ارجاع دادن است ارائه می­دهد.

• اگر مراجع با چالشی روبروست که فراتر از تجربه­ ها و مهارت­های یک کوچ باشد؛
  
• اگر کار کردن با یک مراجع احساس ناراحتی در مشارکت ایجاد می­کند، شما باید دیگر منابع را برایشان در نظر بگیرید. اجازه دهید مراجع بداند که شما احساس می­ کنید مسئله خارج از مهارت شماست.
• مراجعتان را در ایجاد گزینه­ ها و تشخیص انتخاب منابع مناسب دیگر برای درمان مسئله، صاحب اختیار کنید.

خوداندیشی و خودآگاهی در تشخیص اینکه مشکل فراتر از حوزه یا صلاحیت یک کوچ است، بسیار اهمیت دارد. به عکس ­العمل و احساساتتان مطمئن شوید. هم­چنین، تعهد خودتان و گرایش مسالۀ سلامت روان را تشخیص دهید. در بسیار از فرهنگ­ها، به مسائل سلامت روان با دید منفی ( به ­عنوان بدنامی) نگاه می ­شود، پس به عنوان یک کوچ شما می­توانید با استفاده از رویکردی که به آن مسئله دارید، کمک کنید بر این بدنامی چیره شوید.

 اگر احتمال دادید ارجاع مناسب است یا یکی از احساسات زیر را دارید، مشورت با منتور، ناظر یا متخصص سلامت روان مجرب را در تعیین خدمات لحاظ کنید:

• تحت فشار بودن نسبت به حل مشکل مراجع؛
• تحت استرس بودن بخاطر مسئلۀ مراجع؛
• مساله­ای بیشتر از توان ارادۀ شما؛
• مضطرب شدن هنگام مواجهه با مراجع؛
• مراجع بیش از حد به تکیه کردن به شما وابسته است؛

علائم ارجاع کوچی

توصیف دسته­ های مسائل سلامت روان در این مقاله به معنی کمک به تشخیص مسالۀ مراجع نیست، بلکه به کوچ­ها کمک می­کند دریافت بهتری داشته باشند، مساله را تشخیص دهند و در ارجاع مراجع به درمان­گر اطمینان داشته باشند. توصیف مساله سلامت روان، مشکل رایجی است که کوچ­ها با آن روبرو می­شوند.

مسائل سلامت روان:

• اضطراب
• افسردگی
• اختلال اشتها
• اختلال استرس بعد از حادثه
• سوء مصرف مواد یا اعتیاد
• اندیشۀ خودکشی
• اختلال تفکر

علائم اختلالات روانی:

• علائم آشکار در خلق و خو مانند کج­خلقی، عصبانیت، اضطراب یا پریشانی
• افت تحصیلی یا کاری
• اجتناب از روابط اجتماعی و فعالیت
• تغییر در وزن و ظاهر بخاطر غفلت در بهداشت فردی
• اختلال خواب، چه خواب بیش از حد یا عدم توانایی در خوابیدن

،